Η επαγγελματική και εκπαιδευτική μου διαδρομή καθώς και η πολιτική και κοινωνική μου δράση, μου έχουν δώσει αρκετά ερεθίσματα σχετικά με τη θεματολογία της Διημερίδας και έτσι πιστεύω ότι μπορώ να καταθέσω κάποιες ωφέλιμες σκέψεις.
Είναι απολύτως φυσική η επιθυμία κάθε ανθρώπου να έχει μια καλή ζωή. ΄Αλλωστε αυτή είναι και η πρώτη ευχή, όταν γεννιέται ένα παιδί, ένας νέος άνθρωπος. Τι είναι όμως αυτό που εξασφαλίζει μιά καλή ζωή;
Νομίζω χωρίς αμφιβολία αλλά και σύμφωνα με τον παγκόσμιο κοινό αποδεκτό κατάλλογο ανθρώπινων αναγκών ζωής. Πρώτα είναι ο βιοπορισμός δηλαδή η εξασφάλιση του προς το ζήν και αμέσως μετά και πολύ κοντά ακολουθεί η υγεία. Εδώ συμπληρωματικά θέλω να καταθέσω ότι στο πεδίο των ιδεολογικοπολιτικών συγκρούσεων είμαι με όσους πιστεύουν ότι η εργασία, η υγεία, η παιδεία, η κατοικία, η κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση είναι κοινωνικά αγαθά, που καθε πολιτεία πρέπει να εξασφαλίζει στους πολίτες της.
Η υγεία λοιπόν είναι ένα από αυτά τα αγαθά που το κράτος θα πρέπει να την παρέχει ισότιμα προς όλους. Κάθε πολίτης εργάτης, αγρότης, βιομήχανος, μετανάστης, άπορος χριστιανός, μουσουλμάνος, άθεος, πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα για ίση και υψηλού επιπέδου φροντίδα υγείας από το κράτος. Αλλωστε κάπως έτσι το περιγράφει και το σύνταγμά μας. Θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει μία οργάνωση ένα σύστημα υγείας που να καλύπτει όλες τις ανάγκες σε υγειονομική φροντίδα. Ενας λογικός οργανωτικός διαχωρισμός που υπάρχει στη χώρα μας όπως και σχεδόν σε κάθε χώρα είναι η εξωνοσοκομιακή φροντίδα και η ενδονοσοκομειακή φροντίδα ή αλλιώς η πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια αντίστοιχα.
Η τριτοβάθμια φροντίδα είναι τα Νοσοκομεία στα οποία γίνεται και ιατρική εκπαίδευση. Η εξωνοσοκομειακή φροντίδα περιλαμβάνει την πρόληψη και μέρος της περίθαλψης με προληπτικούς ελέγχους και αγωγή εξωνοσοκομειακή. Γίνεται στο σπίτι, στο σχολείο, στο ΚΑΠΗ, στα ιατρεία, στα εργαστήρια, σε ειδικά κέντρα, στα εξωτερικά ιατρεία Νοσοκομείων.
Αφορά περιπτώσεις ασθενειών, εξετασεις, φαρμακευτική αγωγή, πρόληψη κ.λ.π. Παρέχεται από
• την Κεντρική Διοίκηση
• τις Νομαρχίες
• τους Δήμους
• τους ιδιώτες
Η Νοσοκομειακή φροντίδα καλύπτει τα περιστατικά, που απαιτούν νοσηλεία και παρέχεται κυρίως από το κράτος και λιγότερο από τους ιδιώτες. Οι ιδιώτες επιχειρηματίες πλην του τομέα τών προμηθιών αποφεύγουν τη Δευτεροβάθμια φροντίδα λόγω αυξημένου κόστους, κατασκευής, συντήρησης και λειτουργίας. Ωστόσο τελευταία λόγω πολιτικών επιλογών και ασύδωτης κερδοσκοπίας το ποσοστό συμμετοχής των ιδιοτών στη δευτεροβάθμια υγεία έφτασε στο 35%.
Το δε συνολικό, ξεπέρασε το 50% επι των δαπανών υγείας του ΑΕΠ. Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι: είμαστε ικανοποιημένοι από τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας; Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε πως όταν συμβεί κάποιο πρόβλημα υγείας είτε σε μας τους ίδιους είτε σε κάποιο δικό μας πρόσωπ, είτε σε κάποιον συνάνθρωπό μας και αυτό αντιμετωπισθεί άμεσα και αποτελεσματικά τότε μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι.
Τι συμβαίνει όμως στην πράξη όταν μας συμβεί κάτι και χρειαστούμε τις υπηρεσίες υγείας; Συνήθως τα χάνουμε μη γνωρίζοντας σε πιο γατρό να πάμε ή σε πιο νοσοκομείο. Αγωνιούμε άν το ασθενοφώρο του ΕΚΑΒ θα έρθει έγκαιρα και όταν έρθει αν θα φτάσει έγκερα. Φοβόμαστε ότι δε θα βρούμε κοντινό Νοσοκομείο.
Πιστεύουμε ότι δε μας προσέξουν όσο έναν επώνυμο. Περιμένουμε ότι θα μας ζητήσουν φακελάκι ή ψάχνουμε να δώσουμε εμείς φακελάκι ειδικά όταν απαιτείται εγχείρηση. Το ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία μπορεί να καθυστερήσει μήνες. Σκεφτόμαστε ότι άν είχαμε γνωστό ή πολιτικό μέσο ή λεφτά θα βρίσκαμε αμέσως λύση. Μπορεί να μένουμε δίπλα στο Νοσοκομείο αλλά να μην μας δέχονται γιατί δεν εφημερεύει ακόμη και όταν κινδυνεύει η ζωή μας.
Τα φαρμακεία κατά διαστήματα δεν χορηγούν φάρμακα στους ασφαλισμένους του Δημοσίου γιατί δεν πληρώνονται από το Δημόσιο. Οι προμηθευτές στα Νοσοκομεία διακόπτουν τις προμήθειες σε βασικά υγειονομικά υλικά, γιατί δεν πληρώνονται. Ολα αυτά δεν προκύπτουν από φήμες ή από τη φαντασία μας αλλά από βιώματα, γεγονότα και περιστατικά. Οταν όμως ισχίουν όλα αυτά, τότε υπάρχει πρόβλημα. Η υγεία νοσεί.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Οι λόγοι έχουν χιλιοειποθεί, δε θα τους ανακαλύψουμε τώρα.
Α) Η λογική της εμπορευματοποίησης της υγείας και η υποταγή της στους νόμους της αγοράς
Β) η εξυπηρέτηση συμφερόντων οικονομικών, πολιτικών, συντεχνιακών, συνδικαλιστικών.
Γ)Η έλειψη οργάνωσης με τον κατακερματισμό των υπηρεσιών και την επικάλυψη αρμοδιοτήτων.
Τι πρέπει να γίνει: Να υπάρξουν ανατροπές στα παραπάνω
1. να επικρατήσει η κοινή λογική ότι η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπορεύσιμο.
2. να παραμεριστούν τα κάθε είδους συμφέροντα
3. να υπάρξει σωστή οργάνωση και λειτουργία με στόχο τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους με την ανάλωση των αναγκαίων πόρων
Η λύση είναι απλή: πραγματική κάλυψη από το κράτος των αναγκών υγείας με ένα ΕΣΥ αποτεσματικό και ποιοτικό για όλους Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας λόγω της αποσπασματικής εφαρμογής μέτρων πρέπει να τελειώσει. Ξεκινήσαμε χωρίς σύστημα υγείας για πολλά πολλά χρόνια. Μετά έγινε το ΕΣΥ με σπουδαίες αρχές τη δωρεά και ισότιμη περίθαλψη όλου του ελληνικού πληθυσμού χωρίς όμως συνέχεια. Παρέμειναν όμως τα ασφαλιστικά υποσυστήματα (ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, ΟΓΑ κ.λ.π.). Μετά αναπτύχθηκε ο ιδιωτικός τομέας.
Στην αρχή εκεί που τον συνέφερε στην πρωτοβάθμια και τα τελευταία χρόνια στη δευτεροβάθμια γιατί αποροφά ασύδωτα δημόσιους πόρους. Βάλαμε και τον ιδιωτικό τομέα μέσα στα δημόσια Νοσοκομεία. Η χρηματοδότηση γίνεται και από τον Προϋπολογισμό και από τα ασφαλιστικά ταμεία και από την τσέπη μας.
Αποτέλεσμα αναποτελεσματικότητα και τεράστια οικονομική σπατάλη. Οι αποφάσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρες:
1. μεταφορά όλων των κλάδων υγείας των ταμείων στο ΕΣΥ
2. μεταφορά όλων των υπηρεσιών υγείας από την Τ.Α.,Ν.Α. στο ΕΣΥ
3. η χρηματοδότηση να γίνεται μόνο μέσω του κρατικού προϋπολογισμού από άμεσους φόρους : στα κέρδη των φυσικών προσώπων, στα κέρδη των νομικών προσώπων, στην περιουσία.
Από έρευνες το 90% του πληθυσμού δέχεται ότι μετά την εξασφάλιση της σίτησης η περισσότερη χρηματοδότηση πρέπει να πηγαίνει στην υγεία.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει σπατάλη πόρων σαλλά σωστή διαχείρηση παντού. Ο ιδιωτικός τομέας στην υγεία αν περνούσε από το χέρι μου θα προτιμούσα να μην υπάρχει επειδή όμως μάλλον δεν εξαρτάται ούτε καν από την εκάστοτε κυβέρνηση ας λειτουργήσει κάτω από τον έλεγχο του κράτους οργανωτικά, οικονομικά,παραγωγικά. Δηλαδή να μην χαλάνε οι τομογράφοι του δημοσίου συνέχεια για να τρέχουμε στους ιδιωτικούς. Το δημόσιο να μην πληρώνει πολλαπλάσια το κόστος των ιατρικών πράξεων και τα νοσήλεια. Και βέβαια σε καμμία περίπτωση να μην υποκαταστήσει το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας. Ενιαίο λοιπόν Εθνικό σύστημα υγείας.
Πρωτοβάθμια φροντίδα από ενιαίο φορέα σε κάθε πόλη.
Κέντρο υγείας αστικού τύπου Κέντρο υγείας πόλης Δίκτυο πρωτοβάθμιας φροντίδας
Δευτεροβάθμια φροντίδα Σε κάθε περιφέρεια Νοσοκομεία με χωροταξικά, πληθυσμιακά, επιδημιολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, που να καλύπτουν όλες τις ανάγκες.
Εδώ η μητροπολιτική διακυβέρνηση, που φαίνεται ότι θα αποτελέσει το νέο της διοικητικής μεταρρύθμισης στο άμεσο μέλλον αν δεν εξεληχθεί σε ένα ακόμη διοικητικό σχήμα γραφειοκρατίας , επικάλυψης αρμοδιοτήτων, κατακερματισμού υπηρεσιών και διάχυσης ευθυνών τότε είναι βέβαιο ότι σε συνεργασία με την κεντρική διοίκηση μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στο σχεδιασμό και την υλοποίηση αποτελεσματικών υπηρεσιών υγείας σε όλα τα επίπεδα στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα Αθήνας- Θεσσαλονίκης. Στη δυτική Αθήνα τι έχουμε;
Εχουμε πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας πρόνοιας κατακερματισμένες σε Νοσοκομεία, ταμεία, δήμους, Νομαρχίες, Ιδρύματα, Ειδικά κέντρα, Εργαστήρια, δημόσια, ιδιωτικά. Εχουμε δευτεροβάθμιες υπηρεσίες υγείας που προέκυψαν με κριτήρια ταξικά, όπως ψυχιατρεία, λοιμωδών, θεραπευτήρια. Εξαίρεση το Αττικό νοσοκομείο, που με πολλούς αγώνες της τοπικής αυτοδιοίκησης αποτελεί μιά μεγάλη κατάκτηση για την υγεία στα δυτικά προάστεια.
Τι θέλουμε για τη δυτική Αθήνα Oχι ειδική μεταχείριση. Ο σωστός σχεδιασμός που πρέπει να γίνει για όλη τη χώρα να γίνει και για τη δυτική Αθήνα. Σε κάθε Δήμο να καλύπτονται οι ανάγκες πρωτοβάθμιας φροντίδας. Στο σύνολο της δυτικής Αθήνας να καλύπτονται οι ανάγκες σε νοσοκομειακή φροντίδα αφού βέβαια ληφθούν υπόψη τα επιδημιολογικά δεδομένα της περιοχής οι μετανάστες, οι τσιγκάνοι, το χαμηλό εισόδημα.
Τι σημαίνουν τουλάχιστον άμεσα αυτά: Οι διάσπαρτες πρωτοβάθμιες υπηρεσίες πρόληψης και αγωγής υγείας να συνδεθούν μεταξύ τους αν δεν μπορούν να ενοποιηθούν αλλά και να αναπτυχθούν νέες στα πλαίσια ενός χωροταξικού και κοινωνικού σχεδιασμού με εξασφαλισμένη προσβασιμότητα για τους κατοίκους. Το Αττικό Νοσοκομείο να επανδρωθεί για να έχει 24ωρη εφημερία και όχι να κινδυνεύει να κλείσει λόγω έλλειψης νοσηλευτών και υγειονομικού υλικού.
Το Αγία Βαρβάρα να επανδρωθεί κατάλληλα για να μπορεί να εφημερεύει αυτοδύναμα. Αν κριθεί αναγκαίο να σχεδιαστεί και νέο γενικό νοσοκομείο. Το νοσοκομείο Νίκαιας να λειτουργεί σωστά. Το Θριάσιο νοσοκομείο να λειτουργεί πλήρως. Η τοπική αυτοδιοίκηση, η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και η μέλλουσα μητροπολιτική διακυβέρνηση στα πλαίσια της αποτελεσματικής συνεργασίας και του δημοκρατικού ελέγχου θα πρέπει να συμμετέχουν σε όλα τα συμβούλια διοίκησης των α΄βάθμιων και β΄βάθμιων οργανισμών υγείας έχοντας ουσιαστικό λόγο και συμμετοχή στο σχεδιασμό και τη σωστή λειτουργία. Είναι γνωστό ότι σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. η υγεία είναι η πλήρης σωματική, πνευματική και κοινωνική ευεξία του ανθρώπου.
Αν τρέξουμε πίσω στην ιστορία μας θα συναντήσουμε την ιδέα του Ασκληπιού, όπου στο Ασκληπιείο εκτός των θεραπευτικών υπηρεσιών παρέχοντο για τους ασθενείς υπηρεσίες πολιτιστικές, αθλητικές και αναψυχής. Αξίζει λοιπόν να γνωρίζουμε ότι όταν δίνουμε βάρος στις υπηρεσίες αυτές ως τοπική αυτοδιοίκηση συμβάλλουμε στην υγεία των δημοτών μας. Επίσης είναι κατανοητό ότι για καλλύτερη υγεία είναι αναγκαία η βελτίωση των οικολογικών και περιβαλλοντικών συνθηκών διαβίωσης.
Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η κάθε είδους ρύπανση, η καταστροφή των δασών, η αποδυνάμωση του στρώματος του όζοντος επιβαρύνουν την υγεία μας. Πόσο μάλλον που για την περιοχή μας η περιβαλλοντική επιβάρυνση από τις γύρω βιομηχανικές μονάδες και τη χωματερή είναι ήδη πολύ μεγάλη.
Απαιτείται λοιπόν και εδώ ένας αγώνας βελτίωσης των περιβαλλοντικών συνθηκών.
Κλείνω με κάποιες ειδικές αναφορές:
• Η πληροφόρηση – ευαισθητοποίηση για θέματα υγείας πρέπει να ενταθεί η αγωγή υγείας στα σχολεία εισήχθη το 1988 από τον τότε υπουργό Γ. Παπανδρέου με περιεχόμενο όπως: υγιεινή διατροφή, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, η πρόληψη ουσιών, οι πρώτες βοήθειες, η κυκλοφοριακή αγωγή. Δεν υπήρξαν όμως ικανοποιητικά βήματα συνέχειας
• Στη δυτική Αθήνα η πρώτη αιτία θανάτου είναι τα καρδιαγγειακά νοσήματα, όπου το κάπνισμα αποτελεί τον κύριο λόγο. Οσες εκστρατείες κατά του καπνίσματος έγιναν απέτυχαν και φταίμε και όλοι εμείς. Ας ελπίσουμε ότι η τελευταία προσπάθεια που γίνεται από 1 Ιουλίου για απαγόρευση στους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους εργασίας θα πετύχει.
• Οι αμοιβές των εργαζομένων στο ΕΣΥ και κυρίως των γιατρών και των νοσηλευτών θα πρέπει να είναι αξιοπρεπείς. Οχι επειδή είναι κοινωνικός τομέας μη κερδοφόρος να είναι εξευτελιστικές ενώ αντίθετα οι μισθοί σε εισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους να είναι πολύ υψηλότεροι.
• Επί χρόνια υπήρχε η διαμάχη για το ΑΤΤΙΚΟ αν θα πρέπει να είναι γενικό ή πανεπιστημιακό. Οσο το νοσοκομείο δεν λειτουργεί με πλήρη εφημερία δικαιώνονται όσοι υποστήριζαν το πρώτο, το γενικό. Οταν εφημερεύσει κανονικά πιστεύω ότι θα δικαιωθούμε όλοι οι άλλοι που λέγαμε πανεπιστημιακό ενταγμένο στο ΕΣΥ.
Εδώ είναι όμως και η αγωνιστική ευθύνη της τοπικής αυτοδιοίκησης να βάζει καταληκτικές ημερομηνίες στην αντιμετώπιση των μεγάλων αναγκών για τους πολίτες και να πετυχαίνει τη λύση τους.
Είναι απολύτως φυσική η επιθυμία κάθε ανθρώπου να έχει μια καλή ζωή. ΄Αλλωστε αυτή είναι και η πρώτη ευχή, όταν γεννιέται ένα παιδί, ένας νέος άνθρωπος. Τι είναι όμως αυτό που εξασφαλίζει μιά καλή ζωή;
Νομίζω χωρίς αμφιβολία αλλά και σύμφωνα με τον παγκόσμιο κοινό αποδεκτό κατάλλογο ανθρώπινων αναγκών ζωής. Πρώτα είναι ο βιοπορισμός δηλαδή η εξασφάλιση του προς το ζήν και αμέσως μετά και πολύ κοντά ακολουθεί η υγεία. Εδώ συμπληρωματικά θέλω να καταθέσω ότι στο πεδίο των ιδεολογικοπολιτικών συγκρούσεων είμαι με όσους πιστεύουν ότι η εργασία, η υγεία, η παιδεία, η κατοικία, η κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση είναι κοινωνικά αγαθά, που καθε πολιτεία πρέπει να εξασφαλίζει στους πολίτες της.
Η υγεία λοιπόν είναι ένα από αυτά τα αγαθά που το κράτος θα πρέπει να την παρέχει ισότιμα προς όλους. Κάθε πολίτης εργάτης, αγρότης, βιομήχανος, μετανάστης, άπορος χριστιανός, μουσουλμάνος, άθεος, πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα για ίση και υψηλού επιπέδου φροντίδα υγείας από το κράτος. Αλλωστε κάπως έτσι το περιγράφει και το σύνταγμά μας. Θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει μία οργάνωση ένα σύστημα υγείας που να καλύπτει όλες τις ανάγκες σε υγειονομική φροντίδα. Ενας λογικός οργανωτικός διαχωρισμός που υπάρχει στη χώρα μας όπως και σχεδόν σε κάθε χώρα είναι η εξωνοσοκομιακή φροντίδα και η ενδονοσοκομειακή φροντίδα ή αλλιώς η πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια αντίστοιχα.
Η τριτοβάθμια φροντίδα είναι τα Νοσοκομεία στα οποία γίνεται και ιατρική εκπαίδευση. Η εξωνοσοκομειακή φροντίδα περιλαμβάνει την πρόληψη και μέρος της περίθαλψης με προληπτικούς ελέγχους και αγωγή εξωνοσοκομειακή. Γίνεται στο σπίτι, στο σχολείο, στο ΚΑΠΗ, στα ιατρεία, στα εργαστήρια, σε ειδικά κέντρα, στα εξωτερικά ιατρεία Νοσοκομείων.
Αφορά περιπτώσεις ασθενειών, εξετασεις, φαρμακευτική αγωγή, πρόληψη κ.λ.π. Παρέχεται από
• την Κεντρική Διοίκηση
• τις Νομαρχίες
• τους Δήμους
• τους ιδιώτες
Η Νοσοκομειακή φροντίδα καλύπτει τα περιστατικά, που απαιτούν νοσηλεία και παρέχεται κυρίως από το κράτος και λιγότερο από τους ιδιώτες. Οι ιδιώτες επιχειρηματίες πλην του τομέα τών προμηθιών αποφεύγουν τη Δευτεροβάθμια φροντίδα λόγω αυξημένου κόστους, κατασκευής, συντήρησης και λειτουργίας. Ωστόσο τελευταία λόγω πολιτικών επιλογών και ασύδωτης κερδοσκοπίας το ποσοστό συμμετοχής των ιδιοτών στη δευτεροβάθμια υγεία έφτασε στο 35%.
Το δε συνολικό, ξεπέρασε το 50% επι των δαπανών υγείας του ΑΕΠ. Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι: είμαστε ικανοποιημένοι από τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας; Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε πως όταν συμβεί κάποιο πρόβλημα υγείας είτε σε μας τους ίδιους είτε σε κάποιο δικό μας πρόσωπ, είτε σε κάποιον συνάνθρωπό μας και αυτό αντιμετωπισθεί άμεσα και αποτελεσματικά τότε μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι.
Τι συμβαίνει όμως στην πράξη όταν μας συμβεί κάτι και χρειαστούμε τις υπηρεσίες υγείας; Συνήθως τα χάνουμε μη γνωρίζοντας σε πιο γατρό να πάμε ή σε πιο νοσοκομείο. Αγωνιούμε άν το ασθενοφώρο του ΕΚΑΒ θα έρθει έγκαιρα και όταν έρθει αν θα φτάσει έγκερα. Φοβόμαστε ότι δε θα βρούμε κοντινό Νοσοκομείο.
Πιστεύουμε ότι δε μας προσέξουν όσο έναν επώνυμο. Περιμένουμε ότι θα μας ζητήσουν φακελάκι ή ψάχνουμε να δώσουμε εμείς φακελάκι ειδικά όταν απαιτείται εγχείρηση. Το ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία μπορεί να καθυστερήσει μήνες. Σκεφτόμαστε ότι άν είχαμε γνωστό ή πολιτικό μέσο ή λεφτά θα βρίσκαμε αμέσως λύση. Μπορεί να μένουμε δίπλα στο Νοσοκομείο αλλά να μην μας δέχονται γιατί δεν εφημερεύει ακόμη και όταν κινδυνεύει η ζωή μας.
Τα φαρμακεία κατά διαστήματα δεν χορηγούν φάρμακα στους ασφαλισμένους του Δημοσίου γιατί δεν πληρώνονται από το Δημόσιο. Οι προμηθευτές στα Νοσοκομεία διακόπτουν τις προμήθειες σε βασικά υγειονομικά υλικά, γιατί δεν πληρώνονται. Ολα αυτά δεν προκύπτουν από φήμες ή από τη φαντασία μας αλλά από βιώματα, γεγονότα και περιστατικά. Οταν όμως ισχίουν όλα αυτά, τότε υπάρχει πρόβλημα. Η υγεία νοσεί.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Οι λόγοι έχουν χιλιοειποθεί, δε θα τους ανακαλύψουμε τώρα.
Α) Η λογική της εμπορευματοποίησης της υγείας και η υποταγή της στους νόμους της αγοράς
Β) η εξυπηρέτηση συμφερόντων οικονομικών, πολιτικών, συντεχνιακών, συνδικαλιστικών.
Γ)Η έλειψη οργάνωσης με τον κατακερματισμό των υπηρεσιών και την επικάλυψη αρμοδιοτήτων.
Τι πρέπει να γίνει: Να υπάρξουν ανατροπές στα παραπάνω
1. να επικρατήσει η κοινή λογική ότι η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπορεύσιμο.
2. να παραμεριστούν τα κάθε είδους συμφέροντα
3. να υπάρξει σωστή οργάνωση και λειτουργία με στόχο τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους με την ανάλωση των αναγκαίων πόρων
Η λύση είναι απλή: πραγματική κάλυψη από το κράτος των αναγκών υγείας με ένα ΕΣΥ αποτεσματικό και ποιοτικό για όλους Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας λόγω της αποσπασματικής εφαρμογής μέτρων πρέπει να τελειώσει. Ξεκινήσαμε χωρίς σύστημα υγείας για πολλά πολλά χρόνια. Μετά έγινε το ΕΣΥ με σπουδαίες αρχές τη δωρεά και ισότιμη περίθαλψη όλου του ελληνικού πληθυσμού χωρίς όμως συνέχεια. Παρέμειναν όμως τα ασφαλιστικά υποσυστήματα (ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, ΟΓΑ κ.λ.π.). Μετά αναπτύχθηκε ο ιδιωτικός τομέας.
Στην αρχή εκεί που τον συνέφερε στην πρωτοβάθμια και τα τελευταία χρόνια στη δευτεροβάθμια γιατί αποροφά ασύδωτα δημόσιους πόρους. Βάλαμε και τον ιδιωτικό τομέα μέσα στα δημόσια Νοσοκομεία. Η χρηματοδότηση γίνεται και από τον Προϋπολογισμό και από τα ασφαλιστικά ταμεία και από την τσέπη μας.
Αποτέλεσμα αναποτελεσματικότητα και τεράστια οικονομική σπατάλη. Οι αποφάσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρες:
1. μεταφορά όλων των κλάδων υγείας των ταμείων στο ΕΣΥ
2. μεταφορά όλων των υπηρεσιών υγείας από την Τ.Α.,Ν.Α. στο ΕΣΥ
3. η χρηματοδότηση να γίνεται μόνο μέσω του κρατικού προϋπολογισμού από άμεσους φόρους : στα κέρδη των φυσικών προσώπων, στα κέρδη των νομικών προσώπων, στην περιουσία.
Από έρευνες το 90% του πληθυσμού δέχεται ότι μετά την εξασφάλιση της σίτησης η περισσότερη χρηματοδότηση πρέπει να πηγαίνει στην υγεία.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει σπατάλη πόρων σαλλά σωστή διαχείρηση παντού. Ο ιδιωτικός τομέας στην υγεία αν περνούσε από το χέρι μου θα προτιμούσα να μην υπάρχει επειδή όμως μάλλον δεν εξαρτάται ούτε καν από την εκάστοτε κυβέρνηση ας λειτουργήσει κάτω από τον έλεγχο του κράτους οργανωτικά, οικονομικά,παραγωγικά. Δηλαδή να μην χαλάνε οι τομογράφοι του δημοσίου συνέχεια για να τρέχουμε στους ιδιωτικούς. Το δημόσιο να μην πληρώνει πολλαπλάσια το κόστος των ιατρικών πράξεων και τα νοσήλεια. Και βέβαια σε καμμία περίπτωση να μην υποκαταστήσει το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας. Ενιαίο λοιπόν Εθνικό σύστημα υγείας.
Πρωτοβάθμια φροντίδα από ενιαίο φορέα σε κάθε πόλη.
Κέντρο υγείας αστικού τύπου Κέντρο υγείας πόλης Δίκτυο πρωτοβάθμιας φροντίδας
Δευτεροβάθμια φροντίδα Σε κάθε περιφέρεια Νοσοκομεία με χωροταξικά, πληθυσμιακά, επιδημιολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, που να καλύπτουν όλες τις ανάγκες.
Εδώ η μητροπολιτική διακυβέρνηση, που φαίνεται ότι θα αποτελέσει το νέο της διοικητικής μεταρρύθμισης στο άμεσο μέλλον αν δεν εξεληχθεί σε ένα ακόμη διοικητικό σχήμα γραφειοκρατίας , επικάλυψης αρμοδιοτήτων, κατακερματισμού υπηρεσιών και διάχυσης ευθυνών τότε είναι βέβαιο ότι σε συνεργασία με την κεντρική διοίκηση μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στο σχεδιασμό και την υλοποίηση αποτελεσματικών υπηρεσιών υγείας σε όλα τα επίπεδα στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα Αθήνας- Θεσσαλονίκης. Στη δυτική Αθήνα τι έχουμε;
Εχουμε πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας πρόνοιας κατακερματισμένες σε Νοσοκομεία, ταμεία, δήμους, Νομαρχίες, Ιδρύματα, Ειδικά κέντρα, Εργαστήρια, δημόσια, ιδιωτικά. Εχουμε δευτεροβάθμιες υπηρεσίες υγείας που προέκυψαν με κριτήρια ταξικά, όπως ψυχιατρεία, λοιμωδών, θεραπευτήρια. Εξαίρεση το Αττικό νοσοκομείο, που με πολλούς αγώνες της τοπικής αυτοδιοίκησης αποτελεί μιά μεγάλη κατάκτηση για την υγεία στα δυτικά προάστεια.
Τι θέλουμε για τη δυτική Αθήνα Oχι ειδική μεταχείριση. Ο σωστός σχεδιασμός που πρέπει να γίνει για όλη τη χώρα να γίνει και για τη δυτική Αθήνα. Σε κάθε Δήμο να καλύπτονται οι ανάγκες πρωτοβάθμιας φροντίδας. Στο σύνολο της δυτικής Αθήνας να καλύπτονται οι ανάγκες σε νοσοκομειακή φροντίδα αφού βέβαια ληφθούν υπόψη τα επιδημιολογικά δεδομένα της περιοχής οι μετανάστες, οι τσιγκάνοι, το χαμηλό εισόδημα.
Τι σημαίνουν τουλάχιστον άμεσα αυτά: Οι διάσπαρτες πρωτοβάθμιες υπηρεσίες πρόληψης και αγωγής υγείας να συνδεθούν μεταξύ τους αν δεν μπορούν να ενοποιηθούν αλλά και να αναπτυχθούν νέες στα πλαίσια ενός χωροταξικού και κοινωνικού σχεδιασμού με εξασφαλισμένη προσβασιμότητα για τους κατοίκους. Το Αττικό Νοσοκομείο να επανδρωθεί για να έχει 24ωρη εφημερία και όχι να κινδυνεύει να κλείσει λόγω έλλειψης νοσηλευτών και υγειονομικού υλικού.
Το Αγία Βαρβάρα να επανδρωθεί κατάλληλα για να μπορεί να εφημερεύει αυτοδύναμα. Αν κριθεί αναγκαίο να σχεδιαστεί και νέο γενικό νοσοκομείο. Το νοσοκομείο Νίκαιας να λειτουργεί σωστά. Το Θριάσιο νοσοκομείο να λειτουργεί πλήρως. Η τοπική αυτοδιοίκηση, η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και η μέλλουσα μητροπολιτική διακυβέρνηση στα πλαίσια της αποτελεσματικής συνεργασίας και του δημοκρατικού ελέγχου θα πρέπει να συμμετέχουν σε όλα τα συμβούλια διοίκησης των α΄βάθμιων και β΄βάθμιων οργανισμών υγείας έχοντας ουσιαστικό λόγο και συμμετοχή στο σχεδιασμό και τη σωστή λειτουργία. Είναι γνωστό ότι σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. η υγεία είναι η πλήρης σωματική, πνευματική και κοινωνική ευεξία του ανθρώπου.
Αν τρέξουμε πίσω στην ιστορία μας θα συναντήσουμε την ιδέα του Ασκληπιού, όπου στο Ασκληπιείο εκτός των θεραπευτικών υπηρεσιών παρέχοντο για τους ασθενείς υπηρεσίες πολιτιστικές, αθλητικές και αναψυχής. Αξίζει λοιπόν να γνωρίζουμε ότι όταν δίνουμε βάρος στις υπηρεσίες αυτές ως τοπική αυτοδιοίκηση συμβάλλουμε στην υγεία των δημοτών μας. Επίσης είναι κατανοητό ότι για καλλύτερη υγεία είναι αναγκαία η βελτίωση των οικολογικών και περιβαλλοντικών συνθηκών διαβίωσης.
Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η κάθε είδους ρύπανση, η καταστροφή των δασών, η αποδυνάμωση του στρώματος του όζοντος επιβαρύνουν την υγεία μας. Πόσο μάλλον που για την περιοχή μας η περιβαλλοντική επιβάρυνση από τις γύρω βιομηχανικές μονάδες και τη χωματερή είναι ήδη πολύ μεγάλη.
Απαιτείται λοιπόν και εδώ ένας αγώνας βελτίωσης των περιβαλλοντικών συνθηκών.
Κλείνω με κάποιες ειδικές αναφορές:
• Η πληροφόρηση – ευαισθητοποίηση για θέματα υγείας πρέπει να ενταθεί η αγωγή υγείας στα σχολεία εισήχθη το 1988 από τον τότε υπουργό Γ. Παπανδρέου με περιεχόμενο όπως: υγιεινή διατροφή, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, η πρόληψη ουσιών, οι πρώτες βοήθειες, η κυκλοφοριακή αγωγή. Δεν υπήρξαν όμως ικανοποιητικά βήματα συνέχειας
• Στη δυτική Αθήνα η πρώτη αιτία θανάτου είναι τα καρδιαγγειακά νοσήματα, όπου το κάπνισμα αποτελεί τον κύριο λόγο. Οσες εκστρατείες κατά του καπνίσματος έγιναν απέτυχαν και φταίμε και όλοι εμείς. Ας ελπίσουμε ότι η τελευταία προσπάθεια που γίνεται από 1 Ιουλίου για απαγόρευση στους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους εργασίας θα πετύχει.
• Οι αμοιβές των εργαζομένων στο ΕΣΥ και κυρίως των γιατρών και των νοσηλευτών θα πρέπει να είναι αξιοπρεπείς. Οχι επειδή είναι κοινωνικός τομέας μη κερδοφόρος να είναι εξευτελιστικές ενώ αντίθετα οι μισθοί σε εισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους να είναι πολύ υψηλότεροι.
• Επί χρόνια υπήρχε η διαμάχη για το ΑΤΤΙΚΟ αν θα πρέπει να είναι γενικό ή πανεπιστημιακό. Οσο το νοσοκομείο δεν λειτουργεί με πλήρη εφημερία δικαιώνονται όσοι υποστήριζαν το πρώτο, το γενικό. Οταν εφημερεύσει κανονικά πιστεύω ότι θα δικαιωθούμε όλοι οι άλλοι που λέγαμε πανεπιστημιακό ενταγμένο στο ΕΣΥ.
Εδώ είναι όμως και η αγωνιστική ευθύνη της τοπικής αυτοδιοίκησης να βάζει καταληκτικές ημερομηνίες στην αντιμετώπιση των μεγάλων αναγκών για τους πολίτες και να πετυχαίνει τη λύση τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου